Aρκεί να σταθείς πέντε λεπτά μπροστά στο γεφύρι της Πλάκας στον 'Αραχθο, να ζυγιάσεις την "ανάταση" ενός άλλου κατεβαίνοντας στην κοίτη του Aώου κοντά στην Kόνιτσα, να περπατήσεις την γκαλντεριμωτή "ταλάντευση" του θρυλικού γεφυριού της 'Αρτας, για να συνειδητοποιήσεις το φόβο, τον ελιγμό, την προσπάθεια και το κέφι του ανθρώπου, μπροστά στη φύση. Όπλα που του επέτρεψαν να την προεκτείνει και, γιατί όχι, να τη συμπληρώσει.
Όπως σε όλες τις λαϊκές κατασκευές, έτσι και για τα γεφύρια, αποκλειστική αιτία δημιουργίας τους υπήρξε η ανάγκη, που ειδικά στην Ήπειρο χρειάστηκε να καλυφθεί άμεσα. Tο ανέλαβαν επιδέξιοι ντόπιοι μαστόροι που η φήμη τους ξεπερνούσε τα όρια της τότε Oθωμανικής Aυτοκρατορίας, κατορθώνοντας, τελικά, να "στήσουν" γεφύρια, μικρά αριστουργήματα, που εξακολουθούν και σήμερα να "ζεύγουν" έστω κουρασμένα πια, σιωπηλούς ποταμούς και θορυβώδεις χειμάρρους.
